Cemal Süreya… sen neymişsin be abi
"En sonunda başardın. Nihayet hiç olmanı diliyorum artık. Hiç olarak, his yaratmamanı diliyorum. Seni, kötü ya da iyi hiçbir hisle anmamayı diliyorum. Dualarım da ahım da haram olsun sana.
Nihayet senden gerçekten nefret ediyorum. Herkese göğsümü gere gere seni savunduğum, boşu boşuna enerji harcadığım o günlerim, anlarım için çok kızıyorum kendime. Seni kendimden önce düşündüğüm, inandığım, anlamaya çalıştığım ve kendimden de çok sevdiğim için affedemiyorum kendimi.
Seni tamamlamayı, seninle yeniden bir hayat yaratmayı dilediğim için pişman olmayı da öğrendim sayende. Hayal ve yalan arasında bir balonun içinde yaşanmış onca mutlu olduğumu sandığım yıllarıma yanıyorum şimdi.
Zannetmek. Zannetmek bir insanın en büyük düşmanıymış, biliyorum. Senin beni sevdiğini, bensiz bir hayat düşünemeyeceğini, seninle mutlu olduğumu, en az benim kadar beni sevdiğini zannetmek hali ile hayatımdan çalmışım. Artık hiçbir şey zannetmiyorum. Siyah ve beyazlarım var. Acaba da yok, griler de.
'Keşke seni hiç tanımasaydım' da dedirttin bana. Ne kadar yanılmışım. Ne kadar kanmak istemişim sana. Ne kadar yalan izlemekten, yalan dinlemekten, yalan söylemekten zevk alan biriymişim bir zamanlar. Sen yalan da değilsin, yalancı da üstelik.
Sustuklarımı yazmaktan da bıktım. Avazım çıktığı kadar haykırıyorum: Beni inandırdığın, tüm gerçek dışı yaşattığın hisler, kıymetsizleştirmelerin yüzünden senden nefret ediyorum. Nefret etmeyi beceremediğim hayatımın içinde, ilk kez birinden gerçekten nefret ediyorum. Nefret duygumun bir an önce yok olmasını diliyorum. Sana nefretim bile fazla ve gereksiz bir his.
Yokmuş, hiç yaşanmamış, hiç sevilmemiş, bilinmeyen, yolun karşısından geçip giden bir kadınmışsın gibi zihnimde hiç olmanı diliyorum.
Varlığının benimle olduğu günler daima endişe, korku, kabul edilme arzusu, yanında yaşayabilme tutkusu, kendini sevdirme çabası içinde hep gözyaşı ile geçmiş, gitmiş. Hayatına eşlik edip durmuşum. Kendime ait hayatı yok sayıp, yaşayamadan üstelik. Onursuzlaşmışım.
Şimdi yoksun ve yokluğunu yaşamak istiyorum. Varmışsın gibi olma artık. Yok ol. Yok olmalısın. Ben de bitmelisin. Tükenmelisin. Tükenmedikçe beni tüketiyorsun. Her yıkıntımın altından yeniden dizlerimin üzerinde ayaklanıyorum ama ruhumdan parçalar eksiltiyorsun.
Dokunma artık. Dokunma ruhuma. Zihnimde gezinme. Dokunma. Seni al ve git artık hayatımdan.
Biliyor musun? Sen olmazdın... Sevgiye açlığım olmasa, sen olmazdın. Sevdiğine, sevildiğime inanmasaydım, bile bile kandırmasaydım kendimi, sen güvenilir de olmazdın. Seninle tamamlanmayı, seni tamamlamayı istemeseydim, eksikliğimle yaşayacaktım. Keşke dememek için yaşamaya karar verdiğim seni, keşke hiç yaşamasaydım. Eksikliğimle, doğru tamamlayanı beklemeyi becerebilseydim, iliştirilmiş, tutturulmuş öylesine yan yana getirilmiş bir tablonun içindeki iki kahraman olmayacaktık o vakit.
Sanki bir tek sen ile var olduğum yalanına inandırmasaydım kendimi, sana aşk demesem, hayatımdan geçip giden bir hiç olacaktın. Kısaca olmayacaktın. Olmamalıydın.
Şimdi kimin zihninde tohumlar ekip, hayatına eşlik ediyorsan, onun çöplüğünde de hiç olmanı diliyorum. Benim cennetimin en nadide kahramanıyken kıymetini bilemedin.
Lütfen Sayın Hiç, hayatımdan bütün varlığınızı alıp artık gidiniz."
Sayfa 87Kitabı okudu
·
187 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.