Dışarı bakarken derin düşüncelere dalmıştı Litvinov, birden tuhaf bir şey geldi aklına... Vagonda yalnızdı:Rahatsız eden kimse yoktu onu. "Duman, duman," diye mırıldandı birkaç kez. Ansızın her şey dumanmış gibi geldi ona; her şey, kendi hayatı, Rus hayatı, genelde insan hayatı; özellikle de Rus hayatı... "Her şey duman ve buhar," diye geçirdi içinden. Her şey sürekli değişiyordu, sürekli yeni biçimlere bürünüyor, olaylar büyük bir hızla birbirinin ardı sıra koşuyor ve her şey iz bırakmadan, ama bir sonuca da varmadan yok oluyordu. Rüzgar yön değiştiriyordu, bu kez her şey aksi yöne koşmaya başlıyordu; orada başlıyordu bitmek bilmeyen, telaşlı, gereksiz oyun.
Sayfa 260Kitabı okudu
·
16 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.