Tanıdığım iki güçlü kadın var. İkisi de evli, İkisi de eşleri tarafından aldatılmış, ikisi de aşık, İkisininde çocukları var. Hikayeler aynı ama düşünceler o kadar farklı ki.
Her birinin kendisine göre yaşanmışlıkları var. Birtane sevdiği adamın onun aldatılmışlığın verdiği acı, onu affedemiyor ama "ondan boşanamıyorum ben onu seviyorum" diyor. "Oğlum var onun için bile boşanmam" diyor. Benim anne ve babam ayrıldılar o kadar zor du ki ben çocukken annenle babamın boşanması psikolojimi çok yıprattığı için çok ağladım, üzüldüm. Bu gün bunları kendi oğluma yaşatamam diyen ve başka bir kadın da eşinin tarafından aldatılmanın verdiği acıyı, sadakatsizliğin ve güvensizliğin atlatmaya çalışıyor ama farklı bir bakış açısıyla. "Benim annem babam çok zor evliliklerini sürdürdüler sevgisizlikten kavgayla benim babam aynısını anneme yaşattı annem kabullenmedi ve boşanmadıda keşke boşansalardı keşke bana ve kendilerine bu acıyı çektirmeselerdi böyle beraber ailem olacağına farklı bir ailem olsaydı" dedi.
O da boşandı, "benim kızım böyle bir ailenin içindeyse tek başına anne ve baba olsun" dedi. Temelde hikaye aynı acı aynı ama önceden yaşanmışlıklar onların hayatını etkiledi. Baba ve anne figürü insan için çok önemli. Psikoloji olsun hayat tecrübesi olsun. Anne ve baba uyum sağlar ya onlar gibi yada tam terslerini yaparlar. Anlattığım iki kadın da kendi hayatlarından ders çıkarıp yaşadığım oğlum yada kızım yaşamasın dedi ve ona göre evliliğini şekilendirdi ve bu bir döngü haline geldi bu döngüyü kırmanın zamanı gelmedi mi artık..
Melek nur Ay
··
294 görüntüleme
Bu durum o kadar içler acısı ki.
Her iki tarafta kendine göre haklı olduklarını düşünüyorlar. Hangisi daha sağlıklı, daha mantıklı bir karar diye düşünmeden direk olarak geçmişte anne ve babalarının üzerlerinde bıraktığı etkiye dayanarak hayata yön veriyorlar. Ve bu onların suçu değil.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.