okurken bu kadar huzurlu hissetmem normal miydi? hâlbuki başlarken ne kadar ön yargılı idim. sayfa sayısı beni korkutmuştu ve o an okumak istememiştim kitabı. ama okuma grubunun seçilen kitabı olduğu için mecbur kaldım. iyi ki de mecbur kalmışım. şeker portakalı okurken yaşadığım o çocuksu hisleri bu kitapta da yaşadım fazlasıyla. ara sıra böyle ruha dokunan eserleri okumak gerekli sanırım. zaman zamam okurken çığlık attım (hayır şaka değil gerçekten çığlık attım) ağladım, gözlerim doldu, aşırı heyecanlandım. bir de bu akşam konuşacağız diye hızlıca okumaya çalıştım (kalan 143 sayfayı...) imkânım olsa tadını çıkartarak okurdum (gerçi ne zaman böyle desem kitap elimde sürünüyor) ama her şeye rağmen gerçekten okuduğum için aşırı huzurlu hissettiğim bir kitap oldu. bilmiyorum neden bu kadar benimsedim. scout, jem, dill ve atticus'un yaşamına eşlik etmek, onlarla okula gidip yaz tatilinde vakit geçirmek, davayı onlarla izlemek zevkliydi. bir okuyucu değil de sanki olayları yaşayan kişiymişim gibi hissettim. kısaca konusundan bahsedecek olursak eğer haksız yere suçlanan bir zencinin avukatlığını yapıyor atticus (jem ve scout'un babası) hem de çevresindeki herkese rağmen. o yıllarda bir beyazın bir zenciyi savunması olağanüstü yanlış bir durum olduğu hâlde yapıyor bunu. gayet çarpıcı şekilde sorumluluğunu yerine getirmeye çalışıyor. ama işler her zaman bizim planladığımız ya da hayal ettiğimiz gibi gitmeyebiliyor. yani biz bi rota çiziyoruz ama hayat zaten çoktan kendi istediği şekilde akmaya başlamış oluyor. biz de mecburen ona ayak uyduruyoruz. ne kadar başarılıyız orası muamma. umarım hayatın çizdiği bu çoğu zaman acımasız olan yol günün birinde bizim yüzümüzü güldürür ve karışımıza iyi insanlar çıkartır. filmini izlemeyi ve bu kitabın devamı niteliğinde olan "tespih ağacının gölgesinde" kitabını en kısa zamanda okumayı umuyorum.

Bülbülü ÖldürmekHarper Lee · Sel Yayınları · 201472,4bin okunma

·

657 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

hindiba