Ne zormuş insan olmak.
Hevesleri buruk kalmış, yorgun yürekler var. Gözlerine sızan hüzünlerinden tanınır. Koparmıştır kaybedişler onu neşeli hayattan. Geriye ne kalmıştır? Koca bir keder mi yoksa kırılan hevesler mi? Hiç biri mühim değil. İnancını kaybetmekten daha! Yarınlara olan, umuda olan ve kendine... En çokta kendine olan inancı ölür insanın. En çok kendine kırılır insan ve en çok kendine kızar. Kendi içinde kaybettiği kendisine! Arayıp da bulamayışına. Korkup da kaçtığına. Ne zor şeymiş insan olmak. Ne zor şeymiş yokluk aleminde var olmak. Var olabilmek için yok olmak. Ne zor... Susmak, anlatamamak. İçindeki yangını tek başına izlemek. Küllerinde boğulurken, ddoğuyormuş gibi görünmek. Yıkılırken dik durmaya çalışmak. Ne zormuş bu hayat. Kaldıramamak, anlayamamak, anlamını yitirirken her şey hala bir anlam aramak. Kaçamamak, saklanamamak yorgunum diyememek. Ruhu kabz olmuş gibi yaşamak. Karanlık boşluk içinde yuvarlanıp hala ışığı aramak. Ne zormuş umuda bel bağlamak ve en nihayetinde gene gene tekrar yıkılmak. Her yıkılışta daha güçlü kalkmıyor yerinden insan. Yarım kalıyor her seferinde biraz daha. Yok oluyor kendi içinde, tükene tükene.
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.