Hepimizin topluma uyum sağlamak için girdiği roller vardır. Adeta maskeler takıp çıkarız insanların karşısına. Peki neden yaparız bunu? Olduğumuz kişi olarak sevilmeyeceğimiz korkusuyla mı? Kendimizi daha çok sevdirebilmek için mi? Yoksa kendi benliğimizin toplumca kabul edilmeyeceği endişesinden mi? Peki toplum nedir? Dazai, “Toplum dediğin şey sen değil misin?” diyor. Korktuğumuz, çekindiğimiz o toplum insanın çoğulu değil miydi? Yapacağımız eylemleri toplumun kabul etmeyeceğini söyleyen o kişiler, aslında kendisinden bahsetmiyor mu? Kitabımızın karakteri de yaşamı boyunca bu korkuların çepeçevre sardığı ve kendisini “soytarı” olarak tanımlayan bir insan. Çocukluğunda bile istemediği bir şeye “hayır” diyememiş, benliğini öylesine saklamış ki artık insanlığını kendi içinde bile kaybetmiş bir karakter… Kendisini soytarı olarak tanımlıyor çünkü benliğini kimseye göstermemeyi bir amaç haline getirmiş ve “toplumun” karşısına hep maskeyle çıkmış. İnsanları güldürmeye çalışıyor. Bunun yanı sıra gerçek benliğini görürseler ve ona gülerseler korkusunu da barındırıyor içinde. Soytarılık onun zırhı olmuş durumda. Çünkü kendisine gülündüğünü görse ruhu bundan dayanılmaz ıstırap duyacak, bunu biliyor. Kadınları hayatı boyunca anlamamış, onlardan korkmuş ama hayatına onları sokmaya engel olamamış. Defalarca intihar etmeyi denemiş, ölmeyi bile becerememiş biri. Onunla beraber intihar eden kadının ölmesi, kendisinin bunu bile becerememesi geri dönüşmez insanlığı yitirme yolculuğuna daha da çok çekiyor onu. Başarısız bir hayat, umutsuz bir kişilik, alkol bağımlılığı ve intihar denemeleri. Bir insanlığı yitirme yolculuğu…

İnsanlığımı YitirirkenOsamu Dazai · İthaki Yayınları · 202333,6bin okunma

·

6 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

beyz