Sonra bir gün geliyor. Palavrayı bırakıyoruz. Kılıçlar ortadan kalkıyor. Bir çift el hep omzumda.
Düşüyorum, beni o ayağa kaldırıyor.
Ben gülerken o ağlıyorsa, ben de ağlamaya başlıyorum. Onu üzen beni de üzüyor, beddualarımız çiftkaplan gücünde tutuyor.
Ona depresyon hırkalarımı veriyorum. ‘Güzelmiş be senin tarzın’ diyor. Son ses Ahmet Kaya dinliyoruz. ‘Kum gibi’, ‘Beni Vur’ derken eve alınan biraları içip içip, odamızda sarhoş olup, annemle babama ‘İyi gejeeeeler’ demeye utanmıyoruz.
Hayvan gibi uzak ülkelere düşüyoruz. Başka ülkelerde beraber dolaştığımızı biliyoruz. O prosecodan iki tane, ben biradan iki tane, birbirimiz için içiyoruz.
O bu dünyaya gemiler yapmak bense gemiler yakmak için gelmişiz. Farketmiyor. Yaktığım gemileri tamir ediyor.
Tek başıma yürüdüğümü sandığım zamanlarda birden gölgesi, sonra kendisi çıkıp geliveriyor.
Nasıl bir darlığa düşersek düşelim, zifiri karanlıktan ferah yollara çıkıyoruz.
Kör olduğumu sandığım her an tüm çözümleri, tüm aklı, tüm merhameti ve iyi kalpliliğiyle yanımda bitiyor, yeniden görmeye başlıyorum.
Bir sır değil artık. Ben hayatta en çok kardeşimi seviyorum.
Bir de şu hayatta da en çok kardeşini sevenleri seviyorum.
Gerisi palavra.
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.