Sevgili Hikmet Benol, Sana bir mektup yazsaydım ve sen bunu okuyor olsaydın “Fakat, Allah kahretsin, insan anlatmak istiyor albayım; böyle budalaca bir özleme kapılıyor. Bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. Tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor.” dediğinde seni sarsmak ve anlat, susma demek isterdim. Evet belki anlamayacaklar, belki deli olarak nitelendirecekler seni ama insanlar zaten hep kendi gibi düşünmeyeni dışlamaz mı? Bırak anlamasınlar ve dışlasınlar derdim. Gecekondunda oturup anlaşılmayı beklersen hiç anlaşılmadan yok olup gideceksin. Yaşarken “Beni hemen anlamalısın çünkü ben kitap değilim. Çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum…” demiştin. Seni anlamadılar ve seni tanıyan son insan öldüğünde hiç yaşamamış oldun. Bu mektubu son zamanlarda hayat felsefesine getirdiğim bir sözle noktalayacağım… “Dum vivimus vivamus.” “Yaşarken, yaşayalım.”

Tehlikeli OyunlarOğuz Atay · İletişim Yayıncılık · 202231.3k okunma

·

127 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Burcu