Anlatmak istiyorum ama yapamıyorum, içinde bulunduğum boşlukta süzülürken okula gitmem gerektiği aklıma geliyor. Kalkıyorum, gidiyorum, dinliyorum, yazıyorum, dönüyorum. Tam düşünmek için, tam derdimi birine anlatmak için fırsat bulmuşken kendimi yatakta buluyorum. Uyuyorum ve tekrar uyanıp okula gidiyorum. Bu döngü biz öğrencileri mahvedecek, mahvediyor. Eğitim sistemine karşı çıkıyoruz(çoğu şeye karşı çıkıyoruz) ama nafile maalesef. Bu; uyuma, uyanma, hazırlanma, gitme, dinleme, yazma, dönme döngüsünde kendimizi yavaş yavaş kaybediyoruz, robot, yalnızca programlanması uzun süren robotlar gibi hissediyoruz kendimizi, kalıplara sığdırılmaya çalışıyoruz. Kendimize bakamıyoruz bile, gülümsememiz kayboluyor. Aklımızda dile getiremediğimiz pek çok şey var… bir soru hariç: Neden?
Neden yaşıyorum? Neden okula gidiyorum? Neden para kazanmak istiyorum? Neden siyaset konuşuyorum? Neden ekonomi benim geleceğimi karartıyor? Neden kaygılanıyorum?….
Yavaş yavaş insani duygularımızı kaybediyoruz, sadece sahte bi gülümseme var yüzümüzde. Karamsarlık böyle bir şey ama neden karamsarım?:)
··
109 görüntüleme
Lise anamızı s2meye yemin etmiş. Bir şey demiyorum artık bu duruma :d
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.