Yaşar Kemal bu romanında İstanbul'u, İstanbul'un çürüyen doğasını konu alır. Onun gözlemleriyle İstanbul'u görürüz. Göç yoluyla Anadolu'nun çeşitli yerlerinden İstanbul'a gelenler, kimsesizler, zenginler, fakirler, balıkçılar, oradan oraya savrulanlar, aşıklar... Yozlaşma, çürüme, öfke, nefret, para hırsı, katledilen doğa... Bunların ekseninde mükemmel bir İstanbul romanı okuruz. Yaşar Kemal'in betimlemeleri o kadar güçlü ki her Yaşar Kemal romanı okuduğumda iyi ki böyle bir yazara sahibiz demekten kendimi alamıyorum. "Ağır kokular içimde ölen, yıkılan, hızla çürüyen bir eski şehir İstanbul..." "Öyle bakarkör değil, öyle vurdumduymaz değil, neyin varsa varlığında damar, kan , göz, kulak, el ayak, saç, kıl, diş, tırnak, burun, deri öylesine bir açacaksın ki dünyaya, renge, kokuya, acıya, tatlıya, denize, toprağa, akarsuya, bitkiye, çiçeğe, bahara, kışa, börtü böceğe, yaşayacaksın, denizsen deniz olacak, kuşsan kuş yaşayacak, balıksan, atsan, kartalsan, solucansan, hem de solucansan köküne kadar yaşayacak, ellerinle, ayaklarınla, saçlarınla, teninle, burnunla, kulaklarınla görecek, kemiklerinle koklayacak, sezeceksin." "Niçin bu kadar öldürmeyi, yok etmeyi, parçalamayı seviyor insanlar? İnsan yumuşak başlı, iyilik dolu bir yaratıktır, ağız dolusu gülen, yürek dolusu ağlayan, iliklerine kadar duygulanan, seven bir yaratıktır insanoğlu ... Bu öldürme, yok etme, öfke, öç, sevgisizlik neden? Niçin koparıyorlar çiçekleri, birisi tok da yüz bini niçin aç, o tok da bu kadar gözün altında, öfkenin içinde iflah oluyor mu? Tok olan niye bu kadar ahmak?"

Deniz KüstüYaşar Kemal · Yapı Kredi Yayınları · 20161,173 okunma

·

47 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.