Ne güzel özetlenmiş;
“İnsanın en serin anında bile, içinde tutuşan bir yer vardır kimse bilmez.
Baharı bekler , bahar gelmez.
Bir ömür suladığı çiçeği solar, kimse görmez.
Sonra bir an gelir;
Çiçek koparılır, saksı kırılır, pencere kapatılır, perde çekilir.
İnsan o eşikte her şeyden vazgeçer.”