“Varsın ezilmiş, aşağılanmış olalım, madem hep beraberiz, önemi yok bunun; varsın bizi şimdi ezen, aşağılayan, o çıtkırıldım, kibirli yaratıklar zafer kazansınlar!”
Ezilenler galiba isminden dolayı okumayı ertelediğim bir Dostoyevski romanıydı. Dostoyevski kitapları okumalarımda on ikinci kitap olarak onu okudum. İsminden dolayı dediysem nedense ilgimi çekmemişti yoksa başka bir nedeni yok. Ezilenler’i okuyanların epey kafaları karışık gibi. Kimi arkadaşım: “Dostoyevski’nin en kötü kitabı,” dedi kimisi: “Ben çok sevdim samimi bir eserdi,” dedi. Bana sorarsanız en iyi eserleri arasında yer almayabilir ama en akıcı olanlar arasında rahatlıkla yer bulur.
1861 yılında yayımlanan Ezilenler Dostoyevski’den çokça izler taşıyan bir eser. Ana karakterimiz bir yazar. İnsancıklar adlı eseri edebiyat camiasında beğenilmiş ve yeni kitapları beklenilen bir kişi. Daha sonra Nataşa, Alyoşa ve yazarımız arasında bir üçgen kuruluyor. Tabii onların aileleri de işin içine dahil oluyor. Benim en sevdiğim ve ağır durumuna rağmen en iyi empati kurduğum karakter ise Nelli adındaki 14 yaşında olan kız. Herhalde yaşadıklarıyla çoktan olgunluğa erişmiştir çünkü kitap boyunca bazı tespitlerinde bunu bir çocuk nasıl bilebilir dediğim çok bölüm oldu. Eserin bazı olayları fazla dramatize edilmiş gibi geldi bana. Tabii bu benim kişisel fikirlerim.
