Bugün şöyle bir söze denk geldim. "Üzerine basa basa gezdiği bahçede, çiçek kalmamış diyenlerin çağı..." Hayata karşı hep bir İsyanımız var. Sürekli şikayetçi ve hiçbir şeyden memnun olmayan insanlar olduk. Sanki kusur bulmak için gelmişiz Dünya'ya...
Bir türlü etrafımızdaki güzellikleri göremiyoruz, gözümüz sürekli yükseklerde hep en iyisi hep en güzeli hep en kalitelisi hep en beğenileni gibi enlerle geçiyor ömrümüz. Neden mutlu olmak için illa ki bir şeylerin sahibi olmanın veya sahibi olduğumuz şeyleri insanlara ispat etme gereksinimi duyar hale geldik? Kalbinize bir sorun böyle yaşanır mı hiç? Oysa mutlu olabilmek için enlere gerek yok. İçinde bulunduğumuz zamanın kıymetini, insanların değerini, evrenin güzelliğini, paylaşmanın verdiği hissi, sevginin gereğini ve ölümün gerçekliğini bilerek yaşasak hayatın hakkını verenlerden olacağız. Güzel bir hayat istiyorsak güzel insanlar ile birlikte olmak gerekir. Şikayet etmek yerine çözüm üretmeyi deneseniz ortada sorun kalmaz. Böylelikle çiçekleriniz solmaz...
~Dilara
··
42 görüntüleme
Haklısınız. Çok güzel yazmışsınız :)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.