Tadına doyulmayan postmodern bir metin var karşımda. Sırtını parodilere dayamış, hiciv ile süslenmiş bir roman. Distopik, eksantrik. Başından sonuna keyifle okuduğum,hiç bitmesin istediğim.
Bir imparatorluk şehrinde bulalım kendimizi.
"Gelin, akşamın serinletip ağırlaştırdığı semada kanatlarını kıpırdatmadan yavaş yavaş alçalan bir kuş gibi yaklaşalım bu başşehre; çizgiler kalınlaşsın, kılcal damarlar sokağa, ucundan kibrit fırlamış kutucuklar at arabalarına, karıncalar insanlara dönüşsün, denizin son mavisine kırılan dalgaların beyazı eklensin."
Osmanlı’yı paralel bir evrenden, günümüze ulaşmış haliyle izleme şansım olsa, modern dünyanın getirileri nasıl yansırdı diye hep düşünürüm. Kurguya hayran kalmamdaki en büyük etken, bu düşüncemin sayfalarda can bulmasaydı. Evet doğru okudunuz, imparatorluk devam ediyor ama modern dünyada.
Muradlar dönemini konu alan roman, son Murad’a odaklanıyor. Sıradışı bir padişah görüyoruz, aksiyonu hiç düşmeyen farklı bir dünyaya konuk oluyoruz, özel bir alfabe ile yazılmış ilginç bir mesajın peşine düşüyoruz.
Bir de romanın diğer başkarakteri İfe var. Kadının her çağda zeki, güçlü olduğunun yansıması.
"Onu alt etmeye yemin etmiş bu şehri, bütün dünyayı şişenin dibine sığdırıp öyle bakmak istiyordu bazen."
Şehzade kıyımlarından, tarihinin en gözü kara hırslarına kadar düşündüren sayfalar ise romana ayrı bir değer kazandırmış.
@ithakiturkce okumalarımızda 
Esra Taşpınar ile severek okuduk.
Sıradan metinlerden sıkınlara tavsiyem. Ben çok sevdim.
·
57 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.