Gülüş anne babadan geçen bir şeydir. Annen baban gülüyorsa sen de gülersin, onlar gülmüyorsa istediğin kadar içinden gelsin senin yüzüne bir tebessüm layığınca oturamaz.
Sayfa 65 - Doğan Kitap, 1. Baskı, Kasım 2020.Kitabı okudu
Aslında annem de babam da kahkaha ile güldüğünü fazla duymadım, olduğum toplum kadının kahkaha sesini yadırgayan bir toplumdu. Kadının sesi tırnağına inmez denilen bir toplum, biz annemlerin intikamını daha gür sesle alıyoruz ,ve anneme karışanlar uzaktan seyrediyor... ben mi çok gulen insanım sinirim bozulunca ağlarken de gülerim...çocuklarım mı onlar gülmediği zaman gıdıklar güldürürüm. Ağlamak için neden çok önemli olan , gülmeyi becerebilmekte...genetik geçmedi ama kendi tırnaklarım la kazıdım,dişlerim seyrek olsada gülümsüyorum 🫣🤗
Zaten en başta mizaç kalıtımla geçer sonrası için de gerçekten anne baba kişinin hayatındaki en önemli çevre, gelişimin her döneminde çokça etkili olan, gülümsemelere en büyük sebep anne babalar.🌺🌺
Pek de gülümseyen bir anne babam yoktu küçüklüğümde. Ben gülümsemeyi ayna karşısında dudaklarımı belli bir şekle dönüştürüp poz vererek edinmiştim. Zaman içerisinde gülüşlerim çoğaldı, dişlerimi dahi gösterebiliyordum artık. Layığınca mıdır bilmem ama ömrümde bir an olsun özgürlüğümü, var oluşumu hissederek güldüğümü hatırlıyorum.
Çok doğru. Kaç yaşıma geldim moralimi yerine getirecek şeyler bile duydum bu zamana kadar ebeveynim gülmüyorsa benimkisi ne kadar içten olsa zoraki oldu