Lev N. Tolstoy 1828 yılında doğdu. 1902'den 1906'ya kadar her yıl Nobel Edebiyat Ödülü'ne ve 1901, 1902 ve 1909'da Nobel Barış Ödülü'ne aday gösterildi. Hiç Nobel Barış Ödülü kazanmamış olması büyük bir tartışma konusudur. Bu konu hakkında çok marjinal bir yorum yapacağım, Nobel ödülü zaten edebî ürüne verilmez. Nerede siyasi bir hesap, kirli bir anlaşma varsa orada Nobel edebiyat ödülü alan bir eser ve gerekli teknik niteliklere sahip olmayan bir sanatkâr vardır. Tolstoy benim için, onun o hassas ruhunu gözler önüne seren tek hikayeden ibarettir: “Bana hastanede “ Karın öldü !” dediklerinde ne yapacağımı, nasıl tepki vereceğimi bilemedim. Îçimden eve gidip karıma olanı anlatmak ve bana ne yapmam gerektiğini söylemesini istedim” Tolstoy Aşk daha güzel anlatılamazdı.” Bu kitaba gelirsek yine başka bir hikaye örnek vermek isterim. § "Şunları bir araya toplayayım. Bir güzel muhabbet edelim" diye düşündüm. Mutfak işinden de anlarım. Donattım sofrayı. Bayağı uğraştım. Hepsinin, ayrı ayrı ne yemekten, ne içmekten hoşlandığını iyi bilirim. Bayağı da para gitti. Birinin yediğini öbürü yemez. Ötekinin içtiğini beriki içmez. Dört kişilik sofra kurdum. Mumları da yaktım. Hepsi, Erick Satie severdi. Hatırladım. Müziği de ayarladım. Geldiler. 20 yaşında ben, 35 yaşımda ben, 40 yaşımda ben ve bugünkü ben, dördümüz. Yirmi yaşımı, otuz beş yaşımın karşısına oturttum. Kırk yaşımın karşısına da, ben geçtim. Yirmi yaşım, otuz beş yaşımı "tutucu" buldu. Kırk yaşım ikisinin de "salak" olduğunu söyledi. Yatıştırayım dedim "Sen karışma moruk" dediler. Büyük hır çıktı. Komşular alttan üstten duvarlara vurdular. Yirmi yaşım, kırk yaşıma bardak attı. Evin de içine ettiler. Bende kabahat. Ne çağırıyorsun tanımadığın adamları evine. Ömür dediğin üç gündür, dün geldi geçti; yarın meçhuldür. O halde, ömür dediğin bir gündür, o da bugündür..." Ali Poyrazoğlu § Tolstoy bu eserinde çok güzel bir gelişim haritası çiziyor aslında ikili ilişkilerin evrimsel gelişimi desem abartmış olmam. Son cümlesi ile son veriyorum kitap incelememe: "Kocama aşkım o günden sonra bitti; eski duygum değerli, geri gelmeyecek bir anıydı artık; çocuklarıma ve çocuklarımın babasına olan yeni duygum hiç tatmadığım bambaşka, ama çok değişik bir mutlu hayatın başlangıcıydı..." Benim son sözüm hayat insanlara rağmen yaşanmaz, elinden tutana bakarsın gözünde ne var sevgi mi, nefret mi? Rota her an yeniden olusturulabilmelidir. Bir can hakkımız var ve en çok sevgi kendimize... Keyifli okumalar...