Aklım baliğ olduğundan beri, bu dünyada ne aradığımı kendi kendime sorar dururum. Günler, iyi, kötü mütedeyyin bir elde, tespih taneleri gibi sıralanıp sayıldılar işte; çoğu gitti azı kaldı... Bazen, onları sayarken uykuya daldığım da oluyor. Silkinip uyandığımda, hayatımın nasıl geçtiğini fark etmediğimi anlıyorum. Galiba hayat da beni fark etmiyor. Eskiden, insanın bütün gayreti bunun için midir diye merak ederdim. Yani, hayat bizi fark etsin diye mi yaşıyoruz? Hayat dediğim, iki çocuk bir kadın... Şimdi arkamda, geçen günlerin, dakikaların ekip biçtiği tarumar bir bahçe duruyor. O bahçe yeniden yeşillenir mi? Sadece bana ait bir zamanın sahibi olabilir miyim? Serbest olabilir miyim?
Sayfa 91 - Sia KitapKitabı okudu
·
102 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.