Herkesin "Keşke hiç yaşanmamış olsaydı" dediği, geçmişten gününe dek, her anımsadığında sancı çektiği, utandığı, kendini aşağıladığı en az bir an'ı vardır.
Yazar bunu bir kadının gözünden, dilinden, kusursuz betimlediği jestler ve mimiklerle öyle nefis aktarmış ki kadının duyduğu hislere, kapıldığı düşüncelere ortak olmamak elde değil. Kendi hayatınızda zaten tanışık olduğunuz duygularla bir başkasının hayatında yeniden karşılaşıyor ve olay akışında o başkasıyla birlikte önce kıvranıyor sonra hafifliyorsunuz. Sanki kendi utançlarınız da kitapla birlikte son buluyor.
İçimi sıkmayan ender Stefan Zweig eseriydi.
Hatta benim için bir Göksel şarkısı gibiydi.
Sevdim.
