Gönderi
Şaşırttın Zweig!
Nerden başlasam bilemedim. Zweig yapmış yapacağını :) Irene’ın yaşadığı duyguları kitabın sonuna kadar beklemediğim biçimde iliklerime kadar hissettirdi. Özellikle, sizinde tahmin ettiğiniz üzere 'korku' temasını. Buna gerginlik, çaresizlik, heyecan, yabancılaşma, üzüntü, suçluluk, vicdan azabı, utanç duygularını da ekleyin. Yazar diğer eserlerindeki umarsız havasını burada da estiriyor anlayacağınız.
Irene, evli mutlu çocuklu bir karakterken bir hataya düşerek kendini adeta bir girdaba atıyor ve bir piyanistle avukat olan eşini aldatıyor. Rahat geçen evliliğini sekiz yıl sonrasında kendine zindan ederek hayatını harap ediyor. Dışarı çıkamaz hale gelerek içine kapanıyor. Haddini aşan raddeye gelen duygularının, eşinin, hataya düştüğü aşkı delikanlının ve şantajcı kadının arasında gidip geliyor. Her ne kadar anakarakterin tarafını tutmasam da duygular öyle tasvir edilmiş ki gözünden birebir yaşatıyor yaşadıklarını. Kitabın sonunda tahmin ettiğim bir durumla karşılaşsam da bir sayfa sonrasında hiç beklemediğim bir durumla hayretlere düşürmeyi başarıyor yazar.
Hayatta bazen abarttığımız haklı ya da haksız duyguların aslında kendimizle ilgili olduğunu ve aslında çevremizde en çok kendimize bu duyguları yaşattığımız bir deneyim olduğunu anladım.
Hepimizin yaşamında bir üzüntüsü, kızgınları vb belli başlı olumsuz duyguları olabilir. Fakat bu duygularla uygun şekilde yüzleşemezsek ve beraberinde aşamazsak tıpkı Irene karakterinin yaşadıkları gibi yavaş yavaş bizi içine hapsetmeye başlayacaktır. Bu yüzden kitap ders verir nitelikte.
··
1 plus 1
·37 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.