Yalnızdık. Alnını buzlu camlara yapıştıran, banyo aynasındaki buhara şekiller çizen insanlar kadar yalnızdık bu evrende. Yapayalnız. Ve muhtaçtık. Birilerine muhtaçtık. Geçmişimiz... Bizi sırtlayıp taşıyan mı, yoksa bizim mi onu sırtladığımızı bilemediğimiz geçmişimizin ağırlığıyla yola devam edip etmeme konusunda kararsızdık. Hakir gördük, nefret ettik, âşık olduk, tekrar nefret ettik. Ama aşkı hiç bırakmadık. Aşkı her haliyle sevdik... Vatan aşkını, toprak aşkını, sevgili aşkını, evlat aşkını, Tanrı aşkını... Çünkü onlar bağladı bizi hayata... Hevesimizi hiç kaybetmedik.
Sayfa 219 - Epsilon YayınlarıKitabı okudu
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.