Sorgül, Mezopotamya’nın altın saçlı kraliçesi, susma konuş benimle, niye deli gibi atıyor kalbim, neden sürekli gözlerim ışığı arıyor? Gündüzler mi karanlık, geceler mi aydınlık anlayamıyorum, manasızlık kalbimi kuşatmış, hissediyorum benliğimi aşan bir şeyler oluyor, sen ki Mezomotamya’nın altın saçlı kraliçesi, insanlar öldü eteklerinin dibinde, savaşlar gördün, yitip giden yaşamlar bildin, akan gözyaşları eksik olmadı topraklarında, susma konuş benimle, neden sürekli aynı resmi çiziyor kalemim?
Kar yağsın diliyorum, sarıpapatyaların üstüne, kızak koşmak aklıma düşüyor sümükleri akan veletlerle, evlerin camlarına taş atarak ıssız çöllere kaçmak istiyorum. Işığı gördüğümde karanlığı özlüyorum, karanlığa kavuştuğumda ışığı arıyorum. Bir melodi zihnimde kayıp duruyor, bir şarkı gözlerimde tınlıyor, bir kuş dilimde uçuyor, bir şaşkınlık kalbimde pompalanıyor, kan damarlarımı alıp gidiyor, bir koku sinmiş kulaklarıma burnum düşmüş, küskün, bir yaprak gibi savruluyor gönlüm… Acayip durumlar yaşanıyor, çocuk parklarında oynayan, yeniden okula başlayan yaşlılar görüyorum, tarih tarihe karışmış, zaman zamana, insan insana…
Düşelim yollara, atalım yeni tohumlar kuru topraklara, insanlığın umudu altın saçlı kraliçe, söyle bana, yolum ne yoldur? Kayısı bahçeleri arıyorum, karıncalara anlatıyorum bilmediğim her şeyi, bildiklerimi kendime saklıyorum, unuttuklarımı kaderim belliyorum. Ben ışığın peşinde yürüyorum, güneş altında pamuk toplayan çiftçilere selam yolluyorum, bir ressamın tuvaline boya olup kuruyor, yavaş yavaş sararıyorum.
··
1.904 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.