İki saattir aynı kafede oturuyorduk ve ben ne büyük bir eşşekmişim ki iki saattir ‘kedi’ muhabbeti dinleyip ‘mmm, tabii tabii, aynı fikirdeyim’ diye anlattıklarını onaylıyordum. ‘Kedi asildir’ dedi, onayladım; ‘Kedi karakterlidir’ dedi, ‘bravo’ dedim. sonra başladım ben de kediyi övmeye. ‘Başladım’ dediysem niyetlendim sadece. Çünkü o kedinin bütün meziyetlerini övmüştü, bana övecek bir şey kalmamıştı. ‘Kedi eee… Kedi ööö…’ deyip övecek bir halini, tavrını arıyordum ama bulamıyordum. Sonunda biraz bulamamaktan, biraz da benim ne kadar coşkun bir kedi sever olduğumu anlayıp etkilensin diye ‘ en var ya, kedinin …şağını yiyim be!‘ dedim. Hatta gaza gelip ‘keşke imkan olsa da hepimiz kediye bi kere versek, öyle seviyorum yani’ diye de ekledim. Ben böyle deyince kısa bi suskunluk oldu. Kahvelerimizden son bir yudum aldıktan sonra hesabı isteyip kalktık.

Benim de Söyleyeceklerim Var! (İki)Umut Sarıkaya · Mürekkep Basın Yayın · 2013906 okunma

··

19 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

hakan