SENDEN VAZGEÇİYORUM!
Defalarca denedim, ihtiyaç duyduğunda, sana ulaşmayı denedim. Bana ben olduğum için kızdığın her şeyimi bize uyumlamayı denedim. Sana, sende olduğu için kızdığım her şeyini anlamayı ve ortak yol bulmayı denedim. Beklediğinde baş ucunda kaldım, istediğinde yalnız bıraktım yollar aradım senin için, benim için, ikimiz için. Susarak, konuşarak, tartışarak, giderek, kalarak denedim. Tamir ettim tekrar kırıldı, hayal kırıklığım anlaşılmadı. Başka zamanlarda aynı yerlerden canım acıdı. Belki gitmemi göze aldın, belki gideceğime inanmadın, belki de içten gideyim istedin. Neyi istediğimi duymadın, kendine bakmaktan beni görmedin. Neye üzüldüğümü dinlemedin. Benimle kutlanacak iyi bir günün veya dertleşecek kötü bir günün hayalini artık kuramadığı anladım.
Senden vazgeçiyorum. Benim de bitebilen bir gücüm var. İnsan kendinden beklenen bir adım kalmadığında ve vazgeçtiğinde hiçbir beklentisi olmadığında vazgeçer. Bazen gürültülü bir hesaplaşmayla, bazen sessiz bir yasla vazgeçer. Çoğunlukla terk ettiğinde ya da terk edildiğinde değil içinde ona ait son umut bittiğinde vazgeçer. Bende senden vazgeçiyorum. Senin yanında ben kendim değilim. Seni mutlu etmek için kendimi üzmekten yoruldum. Zamanı geldiyse artık ben alamadığım her duygumun sorumluluğunu alıyorum. Seninle geçirdiğimiz güzel anıların artık seninle yenilenemeyeceğini biliyorum. Elimden gelen her şeyi yaptım diyebiliyorum. Üzgünüm ama elbette toparlanırım diye biliyorum. Ben artık kendimden vazgeçmemek için senden vazgeçiyorum.
·
125 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.