İlk zamanlar baskıcı bir tutum sergilerken bunun onları yıldırdığını farkettim. Bağırıp çağırmak, azarlamak en kolay yol. Hem seni hem onu yıldırıyor. Onlar gelirken çoğu şey onları yıldırmıştı zaten. Aralarında okuldan atılmış, okulu bırakmış, annesi olmayan, babası olmayan, annesi veya babası hasta olan, küçük yaşta terk edilmiş, tek geçim kaynağı kendisi olan gençler vardı. Onlara güler yüzle eğitim verirken onlara iyilik gibi olduğunu düşünürdüm. Oysa en büyük iyiliği kendime yapmışım. Onlarla olgunlaşıp, onlarla gülmeyi öğrendim. Annemden babamdan çok onları gördüm. Siniri krizleri geçirip ağlamaktan helak olduğum zamanlarda elimden tutan da o gençlerdi. İşte bu yüzden hep öğretmen olmak istedim. Bir insana bir şeyler katınca asıl bizde çoğalıyor herşey.