GÖRÜNMEZ ALFABE (KADINLARIN ÜLKESİ)
Artık ben de susmayı öğrenmiştim ve öğrendiğim gün hayret etmiştim nasıl olmuş da bunca zaman bu görünmez alfabeyi ezip geçmişim diye.
Susma kapısının eşiğine gelince biraz duraksamışım, betim benzim atmış(öyle diyor içeridekiler). Çünkü içerdeki hiç kimse yabancı değildi bana: annem, ablam, hayalimdeki antika köşe, balkonum, takamadığım küpelerim, gece lambasının loş ışığı, arkası vuran ayakkabım. Herkes, hepsi içerdeydi. Peki, ben niye bu kadar geç kalmışım ki?
İçerde sessiz alfabeyle anlaşıyordu herkes ve dışarı çıkma zamanı gelince birbirlerine göz kırpıp öyle çıkıyorlardı.
dışardaysa ne antika köşe annemi tanıyordu, ne balkonum küpelerimi, ne ben loş ışığı, ne de ayakkabılar ablamı. Garipsemedim. Sırdı bu susma kapısı, sessiz alfabe.
O günden sonra her küçülmede, aşağılamada, utançta üzüntüde o sırra yöneldim loş ışık ve antika köşemle birlikte.
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.