Təbiətdəki bu qanunu anlaya bilmərəm: nə üçün insan başqasının ölümünə həqarətlə baxır, ancaq öz övladının ölümünə acıyır, ağlayır, sızlayır? Nə üçün insanlar bir-birinin sevincindən təsirlənib dərdlərindən mütəəsir olmurlar?
Sayfa 285Kitabı okudu
·
2 artı 1'leme
·59 görüntüleme
Ona görə ki, "özünə rəva bilmədiyini başqasına da rəva görmə" fikrini dərk eləmirlər. Və yaxud Y.Emre, Mövlana, Budda və bir çox digər ruhani filosofların (həmçinin C.Jung; bax: Shadow work) başqasında gördüyün simaların (yaxşı ya da pis) öz şüuraltının əksi olduğu fikri heç bugün cəmiyyətdə popular deyil. Başqa sözlə hər dəfə kim üçünsə öz ürəyində də olsa ələ salan, kinayəli və ya neqativ hər hansı cürə düşüncə yürüdəndə, bu pis fikrin əməl kimi sənin payına, sənin ayağına olduğunu (qarşındakı adam həqiqətən o cürə olsa da), digər tərəfdən onda gördüyün neqativ cəhətin sənin də daxilində olduğunu, sadəcə üzləşməyinçün zatən şüuraltının bunu radara aldığını təəssüf ki, məktəblərdə öyrətmirlər. Zatən o boyda şüur olsa planetdə həyat başqa cür olardı :D
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.