Bir "Eskici Dükkanı"nından, mosmor bulutların kapladığı, dümdüz, üzerine serilmiş gibi duran ovadaki pamuklara uzanan bir ailenin hayatına tanıklık ediyoruz. İşler her zaman iyi gitmez. İnsanın bir dönemi vardır ki! Boşa koysan dolmaz, doluya koysan taşmaz. Yaşlı, topal bir eskicinin ailesini birarada tutmaya çalışırken zalimliğine, kalbindeki merhametin büyüklüğüne şaşmamak elde değil. Nasıl oluyor da, taş gibi bir kalp, bir an da pamuklar kadar yumuşayabiliyor? Birbirinden ayrılan bu çetin, zıt duygular nasıl kucaklaşabiliyor? Fukaralığın bir endazesi yok mudur? Yoksulluğa açılan bir kapı, bu kapıdan geçen karakterlerin her birinin iç dünyası. "Kusursuz yansıtmış yazar." Özellikle de 5-6 yaşlarındaki torun Cavit. Onun içinden geçirdiklerini okurken insan icindeki çocuğa rastliyor. Bir çocuğun hayattan beklentilerine baktıkça ve nasıl hevesle istediğini gördükçe topal eskici olup kainata, gelmişe, geçmişe... şöyle kuvvetli bir veryansın etmemek elde değil! Çivisi çıkmış bu dünyada insanın karşına ne zorluklar çıksa da zehir olup yutulacak. Helalinden kazanılan bir lokmanin tadı da sanırım buradan geliyor. Ama insan düşünmeden de edemiyor. Eşit olmayan bu düzen de insan mı bozuk, düzen mi? Keyifli okumalar.

Eskici DükkanıOrhan Kemal · Epsilon Yayınevi · 20046,6bin okunma

·

129 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

İsa Sunak