öncelikle kitabı okumanızı tavsiye ediyorum ama okumadıysanız incelemeyi okumayın spoiler verebilirim çünkü kitap hakkında bir çok şeyi konuşmak istiyorum tabi bunu sanırım pek beceremicem :") nasıl başlasam diye çok düşündüm ama hala bazı cümlelerin etkisi altında kaldığım için rastgele bir yazı olucak gibi. klâsik bir kitap mı? belki de yada değil konusu tam olarak ne? aşk, terk edilmişlik, utanma, varoluşçuluk... hangisi bundan da emin değilim. kitabı okurken başta çok güldüm üzüldüm küfür bile ettim ve bir çok yerden de yara aldım yeniden. zihnimde bazı kitaplardan karakterler yada yazarlar yer edinir ve Augusto şimdi sende onlardan birisisin. kendimi gördüm diyemem ama bazen kendimi okuyormuş gibi hissettim. kitabın başta bir hevesle okudum sonra klasik dedim ve dediğim gibi kitabı Miguel dahil oldu bu beni şaşırttı ve sonu tahmin edilemeyecek bir şey olmaya başladı klasiklerin dışında çıktı. sona doğru Miguel ve Augusto arasında ki diyaloglar hız kesmeden okumama neden oldu. heyecanla okurken bir yandan da bitsin istemedim aynı Nietzsche ağladığında okuduğum gibi.. bir cümleye denk geldim ve uzun uzun bakıştım sözcüklerle hatta benj ağlatan kısım burası oldu. neden ağladım? Augusto' ya acıdığım için mi? neden acıdı kalbim? "intihar edenlerin çoğu, yarı yolda kalmış katillerdir. başkalarını öldürmeyi göze alamadıkları için kendilerini öldürürler." yine söyleyeceklerim karmakarışık olmaya başladı.. üzgünüm sanırm Augusto ölsün istemezdim ya da kitabın bu kadar varoluşçuluk hakkında olup beni derinden yaralamasını. benim için ayrı bir yeri olucak. kitabın ismi sis bu başlarda aklımdan farklı bir mana edinse de sonradan o sis tam olarak neyi benim için Augusto ve Miguel için neyi ifade ediyor anladım. hatta son diyaloglar başta ki bazı geçen olayları Augusto'nun yaşantısını tekrar gözden geçirmeme geçmiş olan anlara götürdü beni. şu an kafam karmakarışık ve tek diyebileceğim bu alıntıyı yazma sebebim kitap aşırı yanılttı beni ve sevdim kafamı karmakarışıklıga sürükleyen şeyleri sevmem desem de Sartre, Nietzsche, Albert Camus ve bunun gibi yazarlara bayılıyorum. ve beni ikinci ağlatan yazar oldun Miguel daha çok kitaplarını okumam lazım.. "düşünüyorum öyleyse varım?" var mıyım gerçekten ya da bende bir kitabın karakteri miyim?. ölümüm onun elinden mi olucak? bunları bilmiyorum ama bildiğim ve istediğim tek şey yaşamak, yaşamak.. katil Miguel diye de başlık yazmak istiyordum ama Augusto'nun asıl katili başkasıydı, başkalarıyldı ya da kendisi. son olarak kitapta canım Orpheus'dan Victor'a bütün karakterlerin bende yeri ayrı oldu hepsinin iç dünyasını görmek isterdim hatta şansım olsa onlarla konuşmak sanırm en çok da Victor ile.. yazımın karışık olduğunu biliyorum sadece not etmek benim için iyi olacağını düşündüm. belki zamanla düzenleme yapabilirim ki kitaplığımda sürekli elimi attığım, arada bir altını çizdiğim cümleleri okuduğum, karakterler ile oturup muhabbet edeceğim bir kitap oldu kendisi. “ne büyük acılar ne de büyük sevinçleri öldürür insanları; bu yüzden bu acı ve sevinçler, küçük küçük değersiz şeylerden oluşmuş muazzam bir sisle sarılı gözükürler. evet işte hayat dediğin; bir sis olup olacağı! hayat bir sisttir.” teşekkürler Miguel seni tanımak bir zevkti ve Augusto hoş geldin benim iç dünyama..

SisMiguel de Unamuno · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 20234,837 okunma

·

31 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

maria