Yazmazdım normalde. Ama yazmam gerekiyor gibi hissediyorum. İçimdeki zehri dökmezsem ölecekmişim gibi. Paramparçayım aklımdan ruhuma, kalbimden sevgime kadar paramparçayım. Toplayacak parçam kalmamış gibi hissediyorum. Hep yanımda olacağını söylerdin. Yanımda duran kimse yok dediğimde çatık kaşların
kısık gözlerin, ben buradayım diye haykıran bakışlarınla yokluğa kimse olurum dediğini hatırlıyorum. Ezberlediğim mimiklerin artık silik, bulanık birer anıdan ibaretmiş gibi.
Sanki hiç yokluğuna kimse olurum dememişsin gibi. Biliyor musun bir zamanlar gerçekten kimsesizliğime
kimsem olmuştun. insanın yoğunun kimsesi gidince geriye sahip olduğu yokluk da kalmıyormuş. Yokluğumu koyacak boşluk kalmadı. Dibine kadar acı, dibine kadar kırık. Yoksun. Acıtıyor. Bir zamanlar gülen gözlerinle gözlerime bakıp çok seviyorum seni derdin. Bu da silinmeye başlamış mesela. Sanki tüm
yaşadıklarımız yaşanmamış gibi, hiç var olmamışsın gibi, hiç seviyorum dememişsin gibi. Sesini de unutuyorum yavaş yavaş.
Sevgim hala ilk günkü gibi taze, her gün giderek büyüyor. Ve bu kendimden nefret
etmeme neden oluyor. Ben ne yapıyorum diyorum. Başkasını seven birine artik o gözle bakamazsın diyorum ve kendimden iğreniyorum. Son kez giderken yanımdan, ne zaman ihtiyacın olursa beni ara, gelirim demiştin. Mesaj attığımda ve o mesaj iletilmediğinde fark ettim gerçeği. Engellemişsin. Olsun, sorun değil sevdiğim. Senden gelen her şeye eyvallah demistim. Buna da
eyvallah.
·
14 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.