Gönderi
Umut insanı ne yapıyor iyi biliyorum demişti bir vakit çok sevdiğim biri. Uzun yıllar sonra anlamıştım ne demek istediğini. Nietzsche’nin “ Umut kötülüklerin en kötüsüdür çünkü işkenceyi uzatır” dediğini yazmıştı Irvin Yalom, ona da hak vermiştim. Ve bu kitabı okurken “Ah Drogo!” dedim, “keşke sen de bilseydin bunu. Ufka gözlerini dikip, kahramanca bir yazgının tecelli etmesini beklemek yerine önünden akıp giden hayata odaklanıp yıllarını boşa harcamasaydın.”
Tuhaf bir kitap. Yarısına geldim, yok dedim devam edemeyeceğim. Adamdaki beklenti içimi çürüttü. Sonra zorladım bitirdim. Çürüyen içimin yeşermesini beklerdim ama olmadı. Kızdım Drogo’ya. Belki kendimden bir parça bulduğumdan ya da hiç bişey bulamadığımdan, bilmiyorum. Drogo bir çoğumuzun aynası aslında. Fakat bazılarımız gözlerimizi ufka dikip hayalini kurduğumuz yazgının gerçekleşmesini beklemek yerine, önümüzde akıp giden hayata odaklanmayı tercih ederiz.
Yazarı düşündüm sonra. Ah Buzzati! dedim. İçindeki hangi uçurumun, hangi göçüğün, hangi geri kalmışlığın, hangi tükenmişliğin ete kemiğe bürünmüş hali bu hikaye? Biliyorum, bir subayın ıssız bir çölün ortasındaki kaleye, bir yalnızlığa yolculuğundan fazlası var burada fakat buna kafa yormayacağım.
Sonuç olarak; yanlış yaptın Drogo! O ilk gittiğin gün geri dönmeliydin şehirdeki hayatına, ailene, sevdiğine ve her gününü her saniyesini hissederek yaşamalıydın. Çünkü hayat ‘umut etmek’ eylemini taşıyamaya yetecek kadar uzun değil.
Bence okunmasa da olur…
·
113 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.