Anormal bir çocuk sahibi olmaktan hiç korkmamış olanlar el kaldırsın. Kimse el kaldırmadı, herkes bunu düşünür, tıpkı depremi, dünyanın sonunu, sadece bir kez olacak bir şeyi düşünmek gibi. Benim dünyam iki kez karardı..
Çocuk yapmak risk almaktır. Her seferinde kazanılmaz, yine de insan çocuk yapmaya devam eder..
Onun dünyasına gelmesine neden olduğum için, benim yüzümden dünyada korkunç günler geçirdiği için ondan özür dilemek istiyorum..
Bir çocuğun normal olmadığı nasıl anlaşılır? Bulanık, biçimsiz bir çocuktur. Sanki mat bir camın arkasından görülüyormuş gibi.Mat cam yok. Asla net olmayacak..
Çok seven çok çektirir iyi biliyorum. Ama Tanrı’nın beni bu kadar sevdiğini düşünmüyorum; benmerkezciyim ama bu ölçüde değil.
Normal bir çocuğun her haliyle fotoğraf çekersiniz, her duruşunu, her fırsatta; ilk mumunu üflerken görürsünüz, ilk adımlarını atarken, ilk banyosu yaptırılırken. İnsan etkilenir, ona bakarken. Gelişimi adım adım izlenir. Engelli bir yumurcağın kötüye gidişini kimse izlemek istemez.
Bir bebeğin çirkin olmaya hakkı yoktur, zaten bunu söylemeye kimsenin hakkı yoktur.
En güzel bebek yarışmaları bana biraz tuhaf görünüyordu, en güzel çocuklara sahip insanları neden kutlayıp ödüllendirirler hiç anlamıyorum, sanki bu onların suçuymuş gibi. O zaman neden engelli çocuğu olanları cezalandırıp para cezasına çarptırmıyorlar?
Engelli bir çocuğun ölümünün insanı daha az üzdüğünü düşünmemek gerek. Böyle bir çocuğun ölümü, normal bir çocuğun ölümü kadar üzücüdür. Hiç mutlu olmamış, dünyada sadece acı çekmek için ufak bir gezinti yapmaya gelmiş olan birinin ölümü korkunç bir şeydir. Bir gülümseyişinin anısını saklamak bile çok zor.
Peki normal ne demek? Olması gerektiği gibi, insanın olması gerektiği gibi, yani ortalama. Ortalamaya dahil olanları pek sevmiyorum, ortalamanın dışında olanları, üzerinde olanları ve elbette, altında olanları tercih ediyorum, sonuçta herkes gibi değiller. ‘’Diğerleri gibi değil’’ ifadesini tercih ediyorum. Çünkü diğerlerini her zaman sevmiyorum..
Ben artık kim olduğumu pek bilmiyorum, hayatta nerede olduğumu bilmiyorum, yaşımı bilmiyorum. Hep otuz yaşında olduğumu zannediyorum ve her şeyle alay ediyorum. Kocaman bir oyunun içine demirlemişim gibi geliyor, ciddi değilim, hiçbir şeyi ciddiye almıyorum. Aptalca şeyler yapmaya ve yazmaya devam ediyorum. Yolum çıkmaz sokakta bitiyor, hayatım çıkmaz sokakta son buluyor.
·
26 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.