Alvar Aalto’da ya da Le Corbusier’nin ilk ve son dönemlerinde, Scharoun’da, 1960’ların İtalyan
organik mimarîsinde ya da Louis Kahn ve takipçilerinin tutumunda gördüğümüz gibi, mimarîde yeni
Barokki özellikle malzeme ve güç fetişizmini, yeni bir Roman pagan materyalizmi formunda
aksettirmektedir- İslâm mimarîsinden kökten farklıdır. Mahallî farklılıkları ve gerçeklikleri reddeden
dogmatik maddeci rasyonalizmin olumsuzluğu konusunda postmodernizmin eleştirisindeki doğruluk
son derece aşikârdır.