“İki zamanlı bir çocukluk geçirdin Süreyya. Uykunda gördüklerin gündüz vakti yaşadıklarından farklıydı.” “Anneannesiz büyüyen bütün kız çocukları öksüzdür Süreyya.” Kitabın konusu genel itibari ve adından anlaşıldığı üzere Süreyya adında karakterin kendi iç dünyasıyla hesaplaşması, hayata karşı beklentisizlikleri, hiçbir yere sığamayışı misafir geldim ama ait de olamadım düşüncesi içinde kendi kendine konuştuklarını aktardığı bir kitap olmuş. Farkı şu ki karakter kendi ile konuşuyor ve kendine sesleniyor sürekli yapamadıkları, nedenleri vb. konular içerisinde eksisi-artısı ile kendi sorup kendi cevaplıyor... Süreyya hayata karşı uyumsuz olarak gelmiş ki (bu konuda haklı) kimseye ait olamadan ,benimseyemeden, mutluluğu tadamadan(ne olduğunu bilemeden) çocukluğundan, aile ilişkilerindeki mesafe ve uzaklıktan, sevgiyi başka yerlerde arasa da bulamayışı, kadın olmanın hissi, hazzı duygularını anlayamadan, üstünde durmadan ve tek yalnız olmak isteyişinden bu durumdan haklı gerekçelerle bu yaşına kadar böyle olduğunu savunsa da sebeplerini çocukluğundaki sevgisizlik ve mesafelere dayatarak bu halinin sebebinin mesullerini de yer yer sorgulamış. Karakterde geçmiş yaşantısına dair yaşadığı her duyguyu kim ile yaşadıysa tamamen rafa kaldırmak ve öznelliğini orada noktalamak istemiş. Eski aşkı ise eskide kaldı denenen bir daha denenmez, aile ise kavramdan uzak hissiyat hiçbir şey hissetmemesi...duyguları fazlasıyla nötr bir karakter olarak gördüm...ne öfke var ne sevgi hiçbir şey yok... Çoğu cümlelerinde yer yer şu cümle kulağımda yer etti ''Ya Süreyya bu da olmadı ne yapacaksın çocukluk, travmalar işte kenara atıp yetişkin olamıyorsun, olduğun zannetsen de hayata ait hissedemiyorsun yani bir savaşçı gibisin.''

SüreyyaNil Sakman · İthaki Yayınları · 2018181 okunma

·

16 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Okur