Gönderi
288 - Hasan’ın ihtiyacı olan şey gitmekmiş başta. O da gitmiş. Öylece bırakmış gitmiş hem de Alexander Supertramp gibi. Yani, neredeyse. Türkiye’de ne kadar yabana yolculuk yapılabilirse o kadar yapmış. Bu kadarı ona yetmiş aslında. Dedim ya, ihtiyacı olan gitmekmiş. Gitmek ve içe dönmek, giderken kendini dinlemek. Eh, tüm yol boyunca sadece kendini dinlememiş tabii. Geçtiği yollarda, uğradığı noktalarda insanlar tanımış, hikayeler dinlemiş, hikayelere tanık olmuş. Gördükleri ve yaşadıkları, bazen de yolun bizzat kendisi ne aradığını bilmeyerek çıktığı bu yolculukta ona aradığı şeyi göstermiş. Sonra yol bitmiş. Yol aslında bitmez de, bazen daha önce geçtiğin bir noktadan geçer. Öyle olmuş. Sonra Hasan fark etmiş ki onun bu içsel yolculuğu yol bittiğinde tamamlanmayacak. Yaşadıklarını paylaştıkça, başka insanların hayatlarına temas ettikçe Hasan daha çok tamamlandığını, kendini gerçekleştirdiğini hissetmeye başlamış. İnsanı hayvandan ayıran yegane niteliğin içgüdüye dayalı bir komün hayatından ziyade başkalarına temas etmek, birlikte ağlayıp birlikte gülmek, birlikte oldukça ve bir oldukça var olabilmek olduğunu fark edebilmesi için iki tekerin üzerinde 10 bin kilometre boyunca pedallara asılması gerekmiş Hasan’ın. Benim bunu fark etmem için ise 200 küsür sayfa çevirmem ve Hasan’ın hikayesine ortak olmam gerekiyormuş. Binlerce kilometre pedal basmaktan daha zahmetsiz bir yöntem.
Bir insanı tanımak için onunla yola gitmek gerekir derler ya hani. Bu kendini tanımak için de geçerli. Hasan bize bunu gösteriyor 2011 yılında ‘ben gidiyorum’ diyerek yola çıkıp Türkiye çevresinde 8 ayda yaptığı 10 bin kilometrelik yolculuğu anlattığı kitabında. Hasan bu kitapta yaptığını daha sonra farklı yöntemlerle farklı coğrafyaların farklı hikayelerini anlatmak için de yapıyor. Onların da takipçisiyim ancak adım adım gitmek gerekiyor. Hasan’ın hikayesini kronolojik sırayla takip ediyorum.
12 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.