"`Biliyor musunuz, Nastenka, nereye vardım? Biliyor musunuz artık kendi duygularımın yıldönümünü kutlamaya, daha önce hoş gelmiş, aslında hiç olmamış bir şeyin yıldönümü kutlamaya karar vardırdım - çünkü bu yıldönümünü bütün o boş, amaçsız hayaller için kutlanıyor - ve bunu yapmak zorundayım, çünkü bu boş hayaller yok, daha sonra hiçbiri hayatta kalmıyor. Sonuçta hayaller de hayatta kalır! Biliyor musunuz ki ben şimdi, bir zamanlar kendi kendime mutlu olduğum o yerleri hatırlamayı ve belli bir süre ziyaret etmeyi seviyorum, geri dönüşsüz biçimde geçmiş olanın ahengiyle kendi şimdimi inşa etmeyi seviyorum ve sık sık gölge gibi, işsiz güçsüz ve amaçsız, sefil ve hüzünlü geziniyorum Petersburg'un pasaj ve caddelerinde. Hem de nasıl anılarla! Sözgelimi, işte burada bundan 2 yıl önce tam bu vakitte, bu saatte, bu kaldırımda, yine tek başıma, yine sefil, tıpkı şimdiki gibi yürüdüğünü hatırlıyor insan! Ve o zaman da hayallerinin hüzünlü ve yaşamanın eskiye göre daha iyi olmasa da hem daha kolay hem de daha rahat olduğunu, şimdi üzerine yapışan bu kara düşüncenin o zaman olmadığını hatırlıyor insan; bu vicdan azaplarının, gece gündüz rahat vermeyen karamsar, iç karartıcı azapların olmadığını. Ve kendine soruyorsun: Nerede hayallerin? Ve başını sallıyor, şöyle diyor: Yıllar ne çabuk geçiyor! Ve yine soruyor kendine: Ne yaptın bunca yılı? En iyi zamanlarını nereye sakladın? Yaşadın mı yaşamadın mı? Baksana, diyor kendine, baksana, yeryüzü nasıl soğuyor. Daha yıllar geçecek ve peşinden kasvetli yalnızlık gelecek, bastonlu, titrek yaşlılık gelecek, peşinden de sıkıntı ve bunaltı. Fantastik dünyan ağaracak, donacak, hayallerin kaybolacak ve ağaçlardan düşen sarı yapraklar gibi dökülecek. Ah, Nastenka! Sonuçta hüzünle yalnız kalır insan, tam anlamıyla yalnız ve hatta yazıklanacak bir şey bile olmaz - hiç, tam olarak hiç... Çünkü kaybolup giden her şey, her şey hiçtir, aptalca, yuvarlak sıfır, yalnızca hayaldir!`"
Sayfa 57 - can yayınlarıKitabı okudu
·
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.