Gerçek samimiyetlerin uzaklaşmakta olduğu bir dönemden geçiyoruz. Sanırım bunun yüzünden çok kalabalık toplumlarda bile yalnızlık duygusu içimi kemiriyor. Çünkü sahte gülüşlere kanmayacak kadar yorgunum. Ruhumun sömürüldüğü değil de kendime ayırdığım muazzam derin sessizlik bile artık daha değerli bir durum haline gelmeye başladı. Zira sayısız arkadaşlığın ve dostluğun manevi boyutunun özünden uzak ve sembolik bir anlam taşıdığını yavaş yavaş farkediyorum. İşte aslında oluşan bu farkındalık insanın ruhunu infilak ediyor. Anlaşılmadığın yerde çiçekler açmıyor aksine tüm benliğimle emek verdiğim rengarenk çiçeklere bile insanlar kişisel çıkarları doğrultusunda çok kolay bir şekilde ezip geçiyor. Anladım ki içimde büyüttüğüm duygular bu çağ ile örtüşmüyor…