"Ay Işığı saklanmış harelerine," diye fısıldadı sıcak nefesi dudagamyin üstündeki sus çizgisine çarparken. "Bakma öyle yakamozu yanmış gece gibi bana."
Aslında gözlerinde geceyi taşıyan adam oydu. Parmaklarım farkında olmadan göğsüne dokundu. Avuçlarımı ikimizin arasına, onun göğsünün üstüne yerleştirip alnımı alnına yasladım. "O zaman sen de bakma öyle bulutun içine saplanmış ay gibi."
"Nihayet gece ayını buldu."
"Ayın gece olmadan bir anlamı yok."
"Gecenin ay olmadan bir anlamı yok."
"Gece karanlık, senin gibi."
"Bazı insanlar ayın ışığını görmek için geceyi bekler." Avucunu tamamen belime bastırdı. "Bazı insanlar sadece ay ışığı için geceyi ister."
Sertçe yutkundum. "Öyle mi?"
"Sence?"
"Sen öyle diyorsan..."
"İnanır mısın?"
Dilimin ucunda yanan ateşe aldırmadım, ilk kez gözlerimde gerçek bir ışıkla ona baktım. "İnanırım."
Sayfa 182 - Dokuz YayınlarıKitabı okuyor
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.