“Biz, bir hasta gördüğümüz zaman sanki bu adam, anasından böyle doğmuş ve onun yaradılışı bundan ibaretmiş de, bu yaradılışa karşı hiçbir tedbir, hiçbir çare yokmuş diye düşünürüz. Uzman hekimse o hastalığın sonradan ortaya çıktığını bilir. Bundan dolayı hastayı, hastalığını geçirerek ilk haline döndürme düşüncesiyle kabul eder. Öyle ya! Şu kızlardaki bu rezil ve taşkın hal de bir hastalıktır.” Sayfa 148’de yazarın kaleminden dökülen bu cümleler, kitabın ana düşüncesini özetliyor aslında. Henüz On Yedi yaşında genelevde çalışan Kalyopi’nin hikayesini okurken dönemle ilgili birçok sosyal mesaj okuyoruz. Ahmet Mithat Efendi bunu yaparken duygu sömürüsüne fazla girmeden gerçekleri bu çerçevede anlatıyor. “Gönülleri bitmez gizlere dalıp giden Çoğu, sular çağlayan ağaçlı yollarda, Çocuk dilleriyle aç açarlar sevgiden Körpe fidanların kabuğunu oyar da; Sizi cehenneminizde izledim her an, Kardeşlerim benim, açtır, severim sizi O bitmez susuzluk, o açtı, o dolduran Aşk testileri yüzünden gönüllerinizi!” Cehennemlik Kadınlar - Charles Baudelaire

Henüz 17 YaşındaAhmet Mithat Efendi · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202013 okunma

·

256 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kitap Misâfîri