“İnsan bekler, bekler, bekler, şakakları zonklayan a kadar düşünür, düşünür, düşünür. Hiçbir şey olmaz. İnsan yalnız kalır. Yalnız.” Giovanni Drogo işte böyle beklemiştir hayatının en önemli gününün gelmesini. Hiçbir zaman gelmeyecek savaşı , başarıyı, kahramanlığı… Bekler uçsuz buçaksız çölün kıyısında Bastiani Kalesi’nde. Günler aylar mevsimler geçer. Ve ayrılmaz, ayrılamaz artık bulunduğu yerden , yalnızlık , kibir ,tutkular en önemlisi de alışkanlıkların uyuşturucu etkisi alıkoyar onu dışarda akıp giden hayattan. Neticede günün birinde kuzeyden gelen savaş gelir. Tüm ömrünü bu kahramanlık anını bekleyerek geçiren Drogo için ne kadar da kötü bir zamandı. En sonunda sesi bir ihtiyar sesine , bakışları çok yaşlı bir adamın bakışlarına döner. Ne beklediği savaşa tanık olur ne de bitişine. Kalesinden çok uzakta ıssız bir handa , uğruna ömrünü gençliğini feda ettiğine şahidinin olmadığı bir anda gözlerini yumar bu hayata. Ne için yaşar insan bu hayatı ? Drogo gençliğini ne için tüketti? Bu sorulara cevap vermek zor belki ama kitaptan alıntıyla bitirelim :” Her şey, insanlar mevsimler bulutlar her şey kaçıp gidiyordu; insanın taşlara, bir kayanın tepesine asılması da yararsızdı, yorulan parmaklar gevşiyor, kollar cansız bir şekilde düşüyor ve insan kendini bu çok yavaşlamış gibi görünen ama hiç durmayan ırmağa kapılmış buluveriyordu.”

Tatar ÇölüDino Buzzati · İletişim Yayınevi · 201813,4bin okunma

·

38 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

İpek Özansoy