Apollon, Birhan Keskin
I.
Bendim,
yaşadım yıllarca
bir apollon tapınağında
saçlarımı ve gözlerimi edindiğim
yıldızlara yaslanıp ağladım,
büyüdüm.
*
Oyuncaklarım sevgisizlikten öldü
sular bastı kentimi
sütunlar altında kaldım
tarih ve yosun altında
denizin eskittiği gülücükler altında
şimdi,
her yağmur eskitir
her yağmur ıslatır
kapı aralığından öptüğüm çocukların
anılarını.
*
II.
Yolculuklarda bir anı
giz kaldım caddelerinizde
kırık.. insan.. sonra
cam şaşkınlığı.
Bilme, tanıma beni
merdivenleri üçer beşer çıkmanın
sevinci yok içimde,
göğsümü sıyırıp duran şu kurumuş asma dalı
uzak bağ günlerinden kaldı.
Tekerrür,
yağmurun beton dansı
biriktiğim kapı aralıklarından
gördüm ışık ve camın ağlayışını.
Bilme, tanıma beni
gördüm, eski miydi çok zaman mı oldu
deniz taşlarının susuz rengini.
Şimdi yüzümde büzüşen çığlık
ağzımda acının gramersiz adı.
·
1 artı 1'leme
·34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.