Ebû Bekir Radiyallahu anh Allah Resulunun vefatından sonra şöyle ağıt yaktı:
Ey gözlerim! Usanmadan ağlayın; haktır Seyyid olana ağlamak
Sıkıntılarda en iyi yardımcı olana, lahitte geceleyene ağlayın.
Melik olan, kulların Rabbi ve Memleketlerin Sahibi, Ahmed'e selam gönderdi.
Toplanan kalabalıkların güzeli olan Dostun yokluğundan sonra, kalır mı hayatın tadı? Keşke hepimize ölüm gelseydi de, Hepimiz birlikte ölseydik, O Mühtedi ile.
Vâkıdî dedi ki:
Yine Ebû Bekir şu şiirle Peygamber'e ağladı:
Peygamberimizi yattığı yerde kıvrılmış görünce,
Evler tüm genişliğiyle dar geldi bana.
Kemiklerim zayıflamış ve kırılmış gibiyim.
Şaşkın ve ne yapacağımı bilmez haldeyim ben.
Yalnız ve çaresiz kaldın artık Ey Atik!
Vay haline senin! Sevgilin toprak altında kaldı.
Ah keşke arkadaşımın vefatından önce,
Kayalar altında bir mezara gömülüp yok olsaydım.
Ondan sonra bidatler ve olaylar meydana gelecek,
Gönüllerin ve omuzların kaldıramayacağı büyük olaylar.
Kitabü't-Tabakati'l- Kebir Tabakat 2. Cilt
··
151 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.