Telefon çaldı, başın sağ olsun dediler.Önce ne olduğunu anlamadım.Belki de anlamak istemedim.Zihnim reddetti bu haberi, kabullenemedi.Önce annem sandım.Çünkü başka bir ihtimal yoktu."Baban ölmüş," dediler; "Hayır dedim olamaz, yalan söylüyorsunuz, salak salak konuşmayın, daha akşam beraberdik, kapatın telefonu!" dedim.Sonra kardeşimi aradım.Dedim; "Ne diyorlar?"Hıçkıra hıçkıra "doğru söylüyorlar" dedi."Hepiniz bana oyun oynuyorsunuz, saçmalamayın biz daha akşam babamla beraberdik, bugün için plan yapmıştık, işimiz vardı" dedim.Sonra başladım ağlamaya, o kadar çok ağladım ki, gözümden yaş gelmeyene kadar ağladım.Bu zamana kadar saklamış olduğum bütün gözyaşı deposunu o an onun için kullanmaya and içmiş gibiydim.Herkes beni teselli etmeye çalışıyordu ama benim kimsenin tesellisine ihtiyacım yoktu çünkü ben babamı istiyordum.
Bir an gözyaşlarımı silip hastaneye gittim.Sanki yangından mal kaçırır gibi her şeyi oldu bittiye getirip adamı morga bile kaldırmışlar! Her şeyi ne kadar da kolayca halledivermişler! Son kez bir daha bakmışlarmıydı ki belki de adamı diri diri koymuşlardı.Bir saat içinde adam mı ölürdü ki hemen morga koymuşlardı.Görmek isteyen var mı dediler, öne atıldım; "Ben varım!" Dedim.Girdim, adamı bembeyaz yapmışlar.Ömrümde ilk kez bir ölü görmüştüm, o da babamın ölüsüne nasipmiş.Benim dün akşam sapasağlam gördüğüm adamı bugün buz gibi bir odaya kapatmışlar.Çıkarın dedim onu burdan, niye kapattınız adamı buraya, beni apar topar çıkardılar.Yok diyorum kendi kendime bu işte bir yanlışlık var.Bir daha görmek istedim, babam olduğundan emin olmak için, ısrar ettim bağırdım çağırdım, kısa bir süre için tekrar aldılar.İşte o zaman babamı orda görünce feryat figan kopardım.Beni oradan çok zor çıkardılar.
Ertesi gün babanı yıkayacağız, gel sen de yardım et diye beni de çağırdılar.Babamı, canımı cenaze aracına koyup getirdik, taşa yatırdılar, elime maşrapayı verdiler, babama su tutturdular.Halbuki o suya o an en çok benim ihtiyacım vardı.Babam orda değildi ki, çoktan oradan gitmişti, o an asıl orada ölü olan bendim.Bunu anlayamadılar.Öp dediler babanı son kez, öptüm.Buz gibiydi teni.Elini tuttum, kaskatıydı.Yine başladım hüngür hüngür ağlamaya.Çünkü bunlar babamın bedeniyle geçirdiğim son saatlerdi,hissedebiliyordum ve içim açıyordu.Saatler ilerliyor, cenaze namazı geliyordu.Oradan da son görevimizi yapmaya gidecek ve babam ile bu dünyada bir daha görüşmemek üzere onunla ayrılacaktık.Cenaze namazı o kadar kalabalıktı ki onunla bir kere daha gurur duydum.Caminin bahçesine sığmamıştık.Haklarınızı helal ediyor musunuz dediklerinde ciğerlerimizi patlatırcasına "Helal olsun!" Dedik.Asıl sen hakkını bizlere helal et olur mu baba?
Mezarlığa gelmiştik, en son görevimizi yapmaya gelmişti sıra.Bedeni toprak altında kurtlara, çiyanlara teslim etmeye.Yakınlarından gelmek isteyen varsa içeri gelebilir dediler, ben gene hemen mezarın içine girdim, tabuttan çıkardılar, cenazeyi bana doğru uzattılar, uzandım görevliyle beraber içeri aldık.Allahım bu nasıl bir acı dedim kendi kendime,tarifi zor, bir yandan hüngür hüngür ağlıyorum, bir yandan üzerine tahtaları kapatıyorum.Ben hâlâ öldüğüne inanamıyordum.Bana o an yaptığımız çok saçma geliyordu.Sanki elbirliğiyle adamı öldürüyorduk.Çünkü daha dün sapasağlam bu adam yaşıyordu, ne yaptık da öldürdük, adamı mezara gömüyorduk ?
Zihnimde, gömdüğümüzden beri hâlâ diri diri mi gömdük acaba düşüncesi hakim.Belki şu an kazsak babam dirilecekmiş gibi geliyor."Belki şu an hâlâ bir umut vardır, kazalım mezarı" deseler, hiç düşünmeden şu an gider kazarım.
Baba, seni seviyorum.
·
8 artı 1'leme
·11,2bin görüntüleme
Allah sabırlar versin
Hıçkıra hıçkıra ağladım okumaya ara vermek zorunda kaldım Allah sabır versin
Yaşınız kaç olursa olsun babanız hayattaysa çocuksunuz, onun gidişi büyütüyor insanı.Rahmetle ve duayla…
Merak etme abim o göz pınarları iki üç gün kuruyor haykıra haykıra ağlıyorsun akmıyor sonra tekrar akmaya başlıyor tekrar kuruyor aylar seneler boyunca sürüp gidiyor en acısı da teselli edecek tek söz bulamıyorum çünkü yok biliyorum.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.