Yaşadığı duygusal tramvasında hep benzer şeyler söylüyor, konu değişse de konuyu bir yere çekmeye çalışıyor gibiydi. Sanki içindeki bir şeyi dile getirmeyi istiyor ama bunu birisi sormadan yapmak istemiyor gibiydi. Sorsam üsteliyor gibi olacaktım, sormasam da umursamaz gibi. Hangisini yapacağımı bilmiyordum. Anlıyordum, anlatmak istiyordu ama öyle durduk yere anlatmamalıydı. Kaçarken yakalanmak ister gibi. Yakalanmak isteyen bir seri katil gibi anlatmalıydı. İnsanın içerisindeki bir duygu taşınamaz hale geldiğinde kendisine bir yük arkadaşı bulmak ister. Bunu da en yakınlarından başlayarak seçme eğilimine girer. O da bundan dolayı beni seçmişti. Demek ki en yakını olabilirdim. Üzüntüsüne üzülürken yakını olmama seviniyordum. Ne acı ve aşağılık bir hayat ki başkalarının üzüntüsü bize kısmen mutluluk verebiliyordu. Şimdi ben insan mıyım diye soruyordum kendime.
Sen insan mısın ey gönül???