Bir sabah, kendimi rüya ve gerçek arasında bir yerde buldum. Bu dünyanın sınırlarının ötesinde yeni bir yolculuğa çıkmak üzereydim sanki. Ne korku vardı içimde ne de sevinç; sadece sonsuz bir dinginlik ve kabulleniş. Sanki bu dünya, benim için bir bekleme salonu olmuştu ve şimdi adımı duyuracakları anı bekliyordum.
Gözlerimi kapattığımda gri bahçemde bir çiçeğin açtığını hissettim. Belki de bu, veda çiçeğiydi; son bir selam, son bir tebessüm. Ve ben bu çiçeği solmadan o bilinmez diyarlara doğru yelken açtım. Ne bir pişmanlık vardı ardımda bıraktıklarımda, ne de bir beklenti götürdüklerimde. Sadece huzur... Sonsuz bir huzur... Ve sessizlik...