Gönderi
"Hiçbir şeye verecek vakti yok. Çünkü bütün vaktini makine gibi çalışıp makineleşme yolunda harcıyor anca.
Yoksul ulusların bünyesindeki halk rahat yaşıyor, zengin uluslarda ise halk her zaman yoksul."
Güzel bir düzen eleştirisi, yazıldığı dönemde ve daha öncesine dair çalışma düzenine karşı çıkış. Kapitalist sistemi, makineleşme yaygınlaştıkça daha da çok çalıştırılan insan gücünü, günde 12-14 saatlere varan mesai saatlerini, hatta sadece erkeklerin değil kadın ve çocukların da çalıştırılmasını çok güzel bir dille eleştirmiş; Çalışmayı ahlâkla ve dinî değerlerle bağdaştırıp daha çok çalışılmasını isteyen vaizlere, iktisatçılara ve devlet adamlarına da bir güzel tepkisini koymuş yazar Paul Lafargue.
Ayrıca günümüz bankacılık sistemini döneminde tefecilik olarak gösterip, üretici zor durumda kredi çekip ödeyemeyince onları elinden ucuzdan alıp pahalıya satmayı, Rothschild gibi isimleri tefecilikle suçlamayı ve ta o zamandan çılgın üretimlerin sonucunda yapay ihtiyaç yaratarak ellerindeki ürünleri tükettirmeyi de ön görmüş Lafargue.
Az maaş, uzun süren mesai saatleri ve yüksek kiralardan dolayı çevre kasabalardan gelen çalışanlar kısmını okuyunca hem Gazap Üzümleri kitabında yaşanan olaylar hem de günümüz özel sektör çalışanları aklımın ucunda dolandı durdu.
1830 yılında yayınlanmasını rağmen geçen 200 yılda değişen pek de bir şey olmamış gibi gözüküyor.
Kısa ve öz, güzel bir eleştiri, düşünce ve başkaldırı kitabıydı benim için.
·
25 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.