Stefan Zweig , gerçekten nasıl anlatması gerektiğini çok iyi biliyor. Sıradan ve belki başkası aynı hikayeyi anlatsa hiç sarmayacak bir hikayeyi bile okuyucuyu içine çekmeyi başarıyor. Bu kitap da bunun bir örneği.
Başlangıçta, zaten kısa olduğu için sıkılmam gibi düşünmüştüm. Ancak fark ettim ki Zweig dışında biri yazsa ve kitapta gerçekten Paris'i yaşatan betimlemeler eksik olsa, neredeyse çok sıradan bir kitap okuyacağım garantiymiş.
Anlatım dilini bu kadar övdükten sonra; kitabın benim için tek ama büyük eksisi, (bence) sonunun çok tahmin edilebilir olmasıydı. Otuz küsür sayfalardayken dedim ki 'Kendisi hedef olur' ve direkt öyle çıkması bana çok basit geldi.
Dediğim gibi anlatım dili için bile okunmalı ancak tahmin etmesi çok da zor değil.
