Aşkın Formülü adlı kitabı çok beğenmiştim. Sanırım bu kitabı önceki kitaba göre yetersiz bulmam hemen hemen aynı konu etrafında dönmesiydi. Bu sefer Asperger sendromlu bir oğlan olan Khai, bekar bir anne olan Esme'nin hikayesini okuyoruz. Khai'nin anası Kaliforniya'dan taaa Vietnam'a kız bulmaya gidiyor. Karpuz seçer gibi kızı da bi güzel seçiyor. Çünkü oğlunun hastalığına ve 10 yıl önce yaşadığı arkadaş kaybına tek çare bir kızla evlenmesi. :/ Böyle aynı evde birkaç ay kalmasını istiyor falan. Ya buraları okurken biraz canım sıkıldı açıkçası. Hele kızın anasının "git tabii yeşil kart alırsın, kayıp babanı bulursun, bi hayatın olur, oğlanı kafeslemeye bak, onunla yat..." minvalinde gerdeğe giren adamların arkasına vurulan yumruklar gibi kızı bi güzel paketlemesi bilmiyorum hoşuma gitmedi. Yani ateşle barutu yan yana koyup bir aşk doğması falan beklenmiş ve aşk olmuş da oluş şekli beni tatmin etmedi. Buna rağmen kitap garip bir şekilde akıyor, sıkmıyor. :D Yani sonda bir düğün sahnesi var ki tam evlere şenlik :D Olayların saçmalık seviyesi zirve yapıyor, kız Khai ona "seni seviyorum" demedi diye Khai'nin abisiyle tam evlenecekken kızın kayıp babası damlar, bir yandan Khai damlar, "seni seviyorum" der kız evlenmekten vazgeçer. Wtf :D Ne bileyim abuk subuk geldi. Tek beğendiğim detay bir önceki kitaptan Micheal ve Stella'nın düğününe davet edilmemiz oldu. Beklentiye girmeden okursanız mutlu edebilir. Herkese keyifli okumalar.