Ben içimden geçeni yaptım,
şehir elinden geleni.
Göğün göğsünden akın eden sisleri
hiç böyle telaşlı görmedim.
Fütursuzca yükseldi kuleler;
nefes alamadım, yine de ölmedim..
Minareler ne kadar şikayetçi, yalnız ve mağrur...
Bu şehirde en çok gözlerim ağrır.
Kuşları da vurur kasvet.
Ne yeşilliğin daveti kaldı
ne davete icabet!
Kuşları bile vurur gaflet.
Kaldırıma yapışır kanat çırpışlar.
Yaprak yaprak, damla damla çırpınışlar...
Beni buralardan götüren ayaklarım değil ellerim.
Dokunmak eski bir çeşmeye,
yeni arzuların kadim yankısı!
Gürültüden uzak su şakırtısı,
kâinatın en hazin ve güzel şarkısı.
Metropol defterini hayalimde kapattım;
sokaklar yuttu huzur vereni.
Ben içimden geçeni yaptım,
şehir elinden geleni.
Asra yemin olsun ki ziyandayız!
Betonlarla kaplı hezeyandayız...
Hevesleri heba etti her bir renk.
Hani nerde ufkumu kuşatan
o bin yıllık ahenk?
Bilseniz bu sahtelik ruhumu nasıl ezer...
Hakikat urgan olsa
kim boynuna dolayıp gezer?
Ellerim, ellerim çeşmelerden mahrum ve
kırk ikindi yağmurlarından ve çiçeklerden.
Ellerim, kaç kez yıkasam da kirli kalacak ellerim....
Görür müsün ey Hızır?
Sen ne yandasın, biz ne yandayız...
Asra yemin olsun ki ziyandayız!
·
50 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.