AHŞAP FELSEFE
Şuradaki sandalye gibi bekliyorum,
O düz bir ağaca bakar ya,
Ha işte onun gibi.
Kitlenmişim duygulara karşı,
Aklımda bin bir şehir yığıntısı,
Demiye demiye lafım eskimiş.
Otuz senedir yaşadığım bu şehir,
İlk defa gelmiş gibiyim.
Sokaklarında, taşlarında savrulur gibiyim...
Kimseyi canım çekmiyor,
Nereye kaçsam yine kendimleyim,
Kimi düşünsem o kadar vaktim gider.
Bu şehirde çok zaman kaybediyorum,
Zamanı bulamıyorum,
Yok ki öyle bir algı bende.
Bu şehir bana çok saçma geliyor,
Her günü yalan üzerine kurulu oluyor,
İnsanların kalbini görüyorum ve çıkamıyorum.
Umudum kaldı birazcık bir bardak kadar,
Her gün süregelen, değişen insanlarda,
Çok diyeceğim varda konuşamıyorum.
Hiç bir yerine alışamadığım bu şehir,
Öz dilim olsa da yabancı kaldığım Türkçe,
Darmadağın düzelemiyorum.
Sandalyenin ayağını kırsalar durur,
Üzerine rüzgâr, denge binmedikçe,
Hadi benim kalbim kırık.
Hiç bir şey olmuyor şu ilçeye geldiğimde,
Zaman kendi kendine yok oluyor,
Heves yok, derman yok tertemiz ruh hâlim.
AYKUT BARIŞ ÇELİK
19 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.