Hayatta insan vücudu, insan bedeni, insan ruhu büyük acıları kaldırabilme kapasitesine sahiptir. Asıl insanı yaşamdan soğutan, asıl yaşamaktan korkutan her şeyin bir tekdüze şekilde olmasıydı. Hiçbir şeyin değişmemesiydi. Hep aynı olmasıydı. Bu kitapta bize bunu gösteriyordu. Veronika ne çok mutluydu ne de çok üzgündü. Veronika hissizdi sanki. Hislerini belli olarak göremediği için nasıl davranması gerektiğini de çözemiyordu. İnsan hayatta hep aynı şeyleri yapıyordu. Yaşamın sonuna geldiğinde ise aslında hiçbir şey yapmadığını farkediyordu. Bunu erken fark edenler erkenden gitmek istiyordu bu dünyadan..
